Mona Lygre – irrasjonalitet systematisert?

Mona Lygre er ein person som liker seg i media. Ho fronter organisasjonen som vistnok arbeider mot barnevernet sine overgrep. I den samanheng har ho m.a. sida opprop.r-b-v.net. Her har ein ei interessant liste med fakta, som for meg stortsett framstår som svada:

• Mona Lygre viser til svenske fosterheimar frÃ¥ 40-talet, utan Ã¥ reflektere over at ting kan ha endra seg dei siste 70 Ã¥ra… Eg finn det svært truleg at vesentlege ting har skjedd med levestandard og omsorg sidan den gong.
• Mona Lygre viser til at det er 8 gongar meir sjølvmord blant sÃ¥kalla barnevernsborn. Det ho imidlertid neglisjerer er kausualitet – kva er Ã¥rsak, og kva er irrelevante faktorer? Det som ville vore interessant her vare ein blindstudie der barnevernet let vere Ã¥ gripe inn i ein del tilfeller, for Ã¥ sÃ¥ samanlikne med dei tilfella der ein greip inn. Men ei slik studie er grovt uetisk i mine auge. Uansett er Lygre sine konklusjonar totalt utan statistisk støtte sÃ¥vidt eg kan sjÃ¥.
• I tillegg brukar Lygre svært sviktande logikk nÃ¥r ho argumenterer for sitt syn. Meste av det eg kunne finne bygde ikkje pÃ¥ rasjonalitet, men det eg vel Ã¥ kalle religion: TRU pÃ¥ at noko er slik, uavhengig av alt anna.

Organisasjonen ser ut til å gå utifrå den forutsetninga at barnevernet aldri har gjort noko godt. Det er truleg svært feil. Antakeleg hjelper barnevernet i dei fleste saker. At ein organisasjon som barnevernet kan gjere feil er imidlertid ikkje til å stikke under ein stol, og i slike tilfeller er det viktig at ein har apellmogelegheiter gjennom rettssystemet, noko ein har i Noreg.

Mona Lygre har imidlertid valt Ã¥ angripe dei sakkunnige som vitnar i rettssystemet. Kvifor? Fordi dei landar pÃ¥ samme synet som dei i barnevernet…

Viare har Mona Lygre valt ̴ g̴ til angrep p̴ personar som har tatt ei utdanning som gjer dei aktuelle til ei stilling i barnevernet. Det blir litt p̴ linje med ̴ stille alle legar ansvarlege for handlingane til ein viss nazi-lege Рtotalt irrasjonelt.

Alt i alt framstÃ¥r Mona Lygre som ein person som argumenterer sterkt ut frÃ¥ følelser – og all respekt for det – men problemet oppstÃ¥r i det ho prøver Ã¥ framstille følelser som fakta. Det har skjeldan eit positivt utfall.

Eg kan heller ikkje sei eg har s̴ veldig mykje til overs for kamptaktiken til Mona Lygre Рden er ekstremt vanskeleg ̴ forsvare seg mot, spesielt for dei som er tilsette i barnevernet og har taushetsplikt n̴r det gjeld einskilde saker, men ogs̴ for dei som er innkalla som sakkunnige. For korleis skal ein kunne forsvare praksisen sin mot eit haglskot usaklege p̴stander? Dei fleste p̴standane er jo ikkje underbygde fr̴ Mona Lygre si side, og er s̴ laust formulert at det er omtrent umogeleg ̴ refutere.

Det at dei går til det steget å kåre årets idiot, advare mot tv-program o.l. styrker ikkje nett inntrykket mitt av Mona Lygre. Eg trur samla sett Mona Lygre og resten av organisasjonen ville tent rimeleg godt med kredibilitet på eit kjapt kurs i debatt-teknikk, istadenfor å køyre på med idiotiske angrep.